Μόλις που ξημέρωσε και οι ήχοι του πολέμου, ανάμεσα στο χτες και στο σήμερα, ηχούν σαν σε επιστράτευση. Με ότι σου έχει απομείνει, καλείσαι να ηγηθείς την μάχης, επάνω στο λαβωμένο σου από τους καιρούς άτι. Ένα βουητό σε τραντάζει και αναγκάζει την γη, να αποκαλύψει τις πληγές της, ξερνώντας από μέσα τους γκρίζο καπνό. Εκείνος, σφυρά στο δρόμο του για την ελευθεριά και γεμίζει τον γύρω χώρο με αναμνήσεις, που θάφτηκαν σχεδόν ζωντανές. Η ατμόσφαιρα γίνεται αποπνιχτική και η ορατότητα του σήμερα αλλοιώνεται, από στιγμές που πυρπολήθηκαν κάποτε μέσα σου και που τώρα παρελαύνουν άτακτα μπροστά σου.
Προσπαθείς να πάρεις ανάσα και να κρατήσεις τα χαλινάρια της λογικής, ώστε να καταφέρεις να σχεδιάσεις το στρατηγικό πλάνο της επίθεσης σου. Όσο εσύ όμως προσπαθείς, εκείνα τόσο επιμένουν να διαλύσουν την άμυνα σου, αφού γυρνούν και στροβιλίζονται γύρω σου με τέτοια μανία, που δύσκολα μπορείς να σταθείς όρθιος. Τα πόδια σου λυγίζουν και για δευτερόλεπτα παραδίνεσαι υπό την απειλή της λόγχης του εχθρού. Ο καπνός κάνει τα μάτια σου να δακρύσουν και η φωτιά που τόσα χρόνια κρυβόταν μέσα σου, διψά να σε κατασπαράξει.
Σηκώνεις το κεφάλι και ψάχνεις δεξιά και αριστερά για λύσεις, ψέματα και τεχνάσματα, που θα μπορούσαν να κατατροπώσουν τον εχθρό σου. Ονόματα σου έρχονται στο μυαλό και εκείνο για να μην χάσει χρόνο, αναζητά τις μορφές τους. Αδυνατώντας να τις ταυτοποιήσει, απορείς και αναρωτιέσαι, που κάνεις τους δεν βρίσκεται εκεί για να σε υπερασπιστεί. Άραγε, αν τους καλέσεις θα έρθουν, σκέφτεσαι? Προσπαθείς λοιπόν, με όλη σου την δύναμη να τους φωνάξεις αλλά η φωνή σου μοιάζει με ψίθυρο, όσο οι σφαίρες του χθες ρυπαίνουν τον περιβάλλοντα χώρο, με κρότο και μπαρούτι.
Η μοναξιά σου σε τρομοκρατεί και κάνει του χτύπους της καρδιάς να χορεύουν τόσο γρήγορα, που φοβάσαι πως όλα σύντομα θα τελειώσουν. Παραδομένος στο συνειδητοποιημένο σου τίποτα, ένας βαθύς αναστεναγμός φέρνει μαζί του ένα δροσερό αεράκι. Η δροσιά του σε κάνει να αναρωτηθείς για την παρουσία του και διστακτικά σηκώνεις τα μάτια προς τον ουρανό. Ο εχθρός σου δεν είναι πια εκεί, αφού μια ακτίδα φωτός κοβει στα δυο τη γκρίζα του επιβλητική μορφή. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και αφήνεις το φως να σε λούσει μέχρι τα έγκατα του "εγώ" σου. Ακούς το φλοιό του να θρυμματίζεται και ένα άισθημα γαλήνης λειτουργεί θερμαντικά. Η υγρασία της μοναξιάς απορροφάται και έτσι πλέον νοιώθεις την ελπίδα της λύτρωσης. Όχι, δεν είσαι μόνος, δεν θα είσαι ξανά πια μόνος.
Αν και χτυπημένος, καθαρίζεις τα ρούχα σου από την βρωμιά του πολέμου και φορτώνεις ότι σου έχει απομείνει, στο ταλαιπωριμένο σου άτι. Το φως στα μάτια του σου φαίνεται γνώριμο πια και αισθάνεσαι σαν να σου δίνει το ελεύθερο να κρατήσεις και πάλι τα χαλινάρια της ζωής. Αισθανόμενος την ευθύνη που θα κουβαλάς, από εδώ και έπειτα, φοβάσαι πολύ περισσότερο τόσο για τους εχθρούς που θα συναντήσεις, όσο και για τους πολέμους που θα ξεπηδήσουν άξαφνα στο διάβα σου. Όσο όμως θα κουβαλάς μέσα σου, εκείνο το φως, γνωρίζεις πως σε όποια μάχη και αν βρεθείς στο μέλλον, θα έχει δίπλα σου τον πιο δυνατό σύμμαχο και συμβουλάτορα.
Louiza Bella | All Rights Reserved
