ΤΟΥΝΕΛ ΟΝΕΙΡΩΝ

    Είναι σκοτάδι και περπατώ μόνη, σε εκείνο δρόμο που χάραξες να ζω. Μόλις δύο στενά πιο κάτω, από εκεί που έβρισκα το χαμόγελο. Είναι εκείνο το μικρό στενάκι της φαντασίας μου. Εκεί όπου γεννιέμαι και πεθαίνω κάθε βράδυ. Σε εκείνο το σημείο της καρδίας, όπου μπορώ να σε αγγίζω, όποτε το θελήσω. Σε εκείνο το σημείο, που δεν έφυγες στιγμή από κοντά μου.  

  Εκεί, μοιράζομαι μαζί σου μυστικά και τραγούδια. Σε χαϊδεύω, σε φροντίζω. Σε κοιτώ και απλά χαμογελώ, αφού ποτέ, δεν μου χρειάστηκε κάτι παραπάνω. Αρκούσε μονάχα, εκείνη η γραμμή του προσώπου σου, για να μου δίνει την δύναμη να ανασαίνω.  

   Το ταξίδι μου συνεχίζει,  ακόμα  περπατώ,  χωρίς να βλέπω. Αφήνω τη καρδιά, να με καθοδηγήσει, άλλωστε η μορφή σου τυφλώνει την όραση της λογικής μου. Το βήμα μου, μέρα με την μέρα βαραίνει, γίνεται πιο αργό. Προσπαθώ να φτάσω στην έξοδο και έμμεσα, προσπαθώ να φτάσω κοντά σου.  Αν γνωρίζεις πως να βγω ψιθύρισε μου. Δύο λέξεις θα είναι αρκετές,  για να καταλάβω αν έχω τελικά χαθεί. Έχεις σκεφτεί ποτέ, πόσο ματώνω για να ξεστομίσω μία λέξη? Γι' αυτό το ένα βήμα προς την έξοδο.

   Κάπου κάπου βρίσκω ξανά την δύναμη. Βρίσκω την δύναμη να μπορώ να περπατώ, σε εκείνο το καταχωνιασμένο και υγρό τούνελ. Ξέρεις, κάποια βράδια πριν κλείσω τα φτερά μου για να ζεσταθώ, κάποιες εικόνες μαγικά, αποκτούν χρώμα ακόμα κι αν όλα στην πραγματικότητα δείχνουν τόσο ιδία, τόσο θλιβερά.

  Είναι η ελπίδα, εκείνο το φως που με κάνει να θέλω να το φτάσω.  Ίσως και να κάνω λάθος αλλά τι σημασία έχει? Αρνούμαι να κάνω πίσω πια. Άλλωστε θα ήμουν δειλή αλλά όχι, αν και το αρνείσαι, γνωρίζεις. 

   To όνειρο είναι τόσο δελεαστικό, όταν το χρωματίζω δίπλα σου. Όλα εκείνα τα  «γιατί», θα βρίσκονται πάντα μπροστά μου. Θα βρίσκονται πάντα, μέσα σε όλες μου τις μαύρες στιγμές, δίχως εσένα. Σε εκείνες, που το «δίχως εσένα», περιλάμβανε πάντα εσένα.  Δεν υπάρχει όμως πιο γλυκιά αυταπάτη, από το να «νομίζω», ότι ίσως μια μέρα αντιληφθείς το ταξίδι μου και θελήσεις να ταξιδέψεις μαζί μου.

   Απαντήσεις  μάλλον δεν θα πάρω ποτέ αλλά το θέμα δεν είναι εκεί. Αυτό που ξέρω,  είναι ότι μέσα από αυτό,  θα μπορώ να επιβεβαιώσω στον εαυτό μου, πως είμαι ζωντανή. Γιατί μόνο μέσα από συναισθήματα που σε ξεχειλίζουν, μόνο μέσα από συναισθήματα που σε κάνουν να καίγεσαι από ευτυχία , μπορείς να καλείσαι ζωντανός.  Γιατί είναι «τύχη» να νιώθεις πως ανήκεις κάπου, ακόμα κι αν δεν ήταν γραφτό, η καρδιά εκείνη, να σου ανήκει.

   Ένιωσες, αισθάνθηκες, πόνεσες και έκλαψες, για κάτι ιερό!Τι πιο ιερό από την ίδια σου, την «ουτοπική» ευτυχία.  Την ευτυχία, που θα μπορούσες να γνωρίσεις σε εκείνο τον άνθρωπο, που επέλεξες, με ψυχή και σώμα.

   Προς το παρόν,  ραντεβού εκεί που ξέρω ότι μου ανήκεις. Εκεί που ίσως θες και εσύ να σου ανήκω. Ραντεβού, στους ματωμένους χτύπους της καρδιάς μου.

  Απλά μην πεις τίποτα, ίσως μια μέρα τους ακούσεις. Καληνύχτα.

Louiza Bella © All Rights Reserved