ΓΑΛΑΖΙΕΣ ΟΑΣΕΙΣ

Ένα σπίτι δίπλα στην θάλασσα,

μια ξύλινη κουνιστή καρεκλά και ένα σάλι.

Εκεί θα σε ανταμώσω.

Θα σε ζωγραφίσω, πάνω στην άμμο.

Θα σε ακούσω μέσα στο σφύριγμα του ανέμου.

Θα με καλείς κοντά σου.

Θα ψιθυρίζεις το όνομα μου με τέτοια λεπτότητα,

σαν να με ξέρεις, σαν να με γνώριζες χρόνια.

Σαν να περίμενες μια ζωή να σου απαντήσω.

Σαν να περίμενες μια ολόκληρη ζωή.

Θα αφήσω το μάτι μου να περιπλανηθεί στο γαλάζιο.

Γερασμένη, θα σκηνοθετήσω κάθε στιγμή μαζί σου.

Σαν να την έζησα, σαν να ήμουν εκεί.

Και εσύ θα είσαι, τόσο εσύ.

Κάτι που δεν θα μπορώ να περιγράψω,

κάτι που δεν θα μπορώ να ξεστομίσω.

Μια μορφή μέσα στο φως.

Μια μορφή που…

Που…

Ο άνεμος θα φυσήξει ξανά.

Θα μου κουνήσει γλυκά την καρέκλα,

σαν ένα μωρό που προσπαθεί να κοιμηθεί.

Θα νιώσω μια σπίθα στο στέρνο, στο λαιμό,

σαν δυο χέρια που προσπαθούν να χώσουν
 τα χέρια τους στην ψυχή μου.

Μη ! θα Φωνάξω.

Μη ! Πονάω ! Μην τα σκαλίζεις.

Και η σπίθα αυτή θα χορέψει πάνω μου σαν σε βωμό.

Θα κλείσεις μέσα στις παλάμες σου την λάβα.

Θα καείς, μα δεν θα μιλήσεις.

Όχι! Όχι ακόμα.

Θα περιμένεις να σβήσει η φλόγα.

Η κάπνα τότε θα χτίσει πια, την δική της όαση,

δίπλα στην καρδιά μου.

Θα λικνιστώ μέσα στην μέθη,

σαν σε εκείνη την γλυκιά μέθη του διψασμένου.

Σαν από μηχανής θεός θα εμφανιστείς ξανά

μέσα από έναν αλμυρό καταρράχτη που κάτι θα μου θυμίζει.

Θα παλέψεις να βγεις, να 'ρθεις κοντά μου.

Θα μου κάνεις νοήματα και εγώ σαν χαζεμένη

απλά θα προσπαθώ να καταλάβω,

αφού τα πόδια μου θα χουν σφηνώσει στην γη.

Θα μου μιλήσεις, θα μου πεις πως με καλούσες

και εγώ θα σε κοιτάξω ξανά.

Θα σε ρωτήσω γιατί, γιατί δεν το φώναζες;

Γιατί δεν φώναζες όσο έπρεπε;

Κι εγώ γιατί: Γιατί δεν σε άκουσα:

Κι άμα σε άκουσα γιατί δεν γύρισα:

Γιατί δεν κοίταξα προς την μεριά σου:

Θα ταρακουνηθώ από την ενοχή μου και θα ξυπνήσω ενώ

η καρέκλα, σαν πιστή μάνα ακόμα θα με κουνά.

Με την κάθε της ταλάντωση, η ψυχή

μου θα πάλλεται από την γλύκα του ονείρου .

Και εκεί, θα χαθεί ξανά μέσα στο γαλάζιο.

Θα βρίσκομαι ξανά σπίτι, εκεί απ' όπου ξεκίνησαν όλα.

Πάντως αν την δεις ποτέ, να καθρεφτίζεται στο βυθό,

βούτα να την πιάσεις, ευλαβικά σαν το σταυρό.

Χάιδεψε την και βάλε την ξανά για ύπνο.

Ίσως τότε, αφού θα έχω πια νιώσει την αφή σου

να μπορώ να σε αναγνωρίσω.

Ίσως τότε, να είμαι πια άξια να σ' ανταμώσω.

Louiza Bella | All Rights Reserved