.png)
Προσπαθώ να ξυπνήσω την λογική, προσπαθώ να την κάνω να με τιμωρήσει, που για ένα ακόμα βράδυ, τα τείχη του μυαλού, προβάλλουν εσένα. Σε προβάλλουν κι εγώ σαν δεμένη στην μορφή σου, παλεύω να ελευθερωθώ. Νιώθω ανήμπορη, αφού όσο περνάει ο καιρός, συνειδητοποιώ, πως όσες νύχτες κι αν περάσουν, εσύ, ως ακάλεστος επισκέπτης, θα εμφανίζεσαι στα όνειρα μου, για να με φροντίσεις με το δικό σου προσποιητό τρόπο. Εκείνο το τρόπο, που πάντα μέσα στα μάτια μου, αντικατόπτριζε, όλα όσα μπορεί να ζητούσα. Μέσα στα ματιά μου, όλα φάνταζαν και η φαντασία, πολλές φορές, είναι πλανεύτρα.
Πλανεύτρα, γιατί με την μοναδική της δύναμη, καταφέρνει να μας κάνει σκηνοθέτες, της ίδιας μας της ζωής. Καταφέρνει να μας κάνει να παρατηρούμε την ζωή μας, με εκείνα τα "συναισθηματικά γυαλιά", που θα εμποδίσουν αυστηρά, κάθε υπόνοια, της πραγματικής μορφής, του ανθρώπου. Κάθε πραγματικό μήνυμα, των συναισθημάτων, της υπόστασης, της λογικής. Για άλλη μια φορά, θα νοιώθω πως πονάω και δεν θα ξέρω καν, ποιος πραγματικά είσαι και η ζωή θα γελάει ειρωνικά μαζί μου.
Η φαντασία, θα μου επιβάλει να πλάσω την δική μου αλήθεια και τότε θα πέσω ξανά στην παγίδα σου. Στην παγίδα, που ο έρωτας στήνει, σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη, να μοιραστούν τα όνειρα τους. Σε ανθρώπους, που έχουν ανάγκη, κάποιος να εκτιμήσει, το βάθος των συναισθημάτων τους, ακόμα κι αν αυτό προϋποθέτει, να δώσουν όλη τους την ζωή, για να το καταφέρουν.
Όπως, όμως οι άνθρωποι διαφέρουν μεταξύ τους, έτσι διαφέρουν και οι "Άγγελοι". Εκείνες οι εκλεκτές οντόντητες λουσμένες στο φως, που για τον καθένα από εμάς, παίρνουν και διαφορετική μορφή. Αυτό όμως δεν κάνει και ο έρωτας? Ο έρωτας, με παρωπίδες λογικής?
Άγγελοι, υπάρχουν και είναι γύρω μας. Εμείς απλά, πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια της λογικής στο κάλεσμα τους και όχι τα αυτιά της καρδιάς. Γιατί η καρδιά, θα έχει πάντα την ανάγκη να ακούσει. Η παγίδα, βρίσκεται στο κάλεσμα. Φυλάξου από το κάλεσμα των σειρήνων!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου