ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΣΤΟ ΦΩΣ

    Άλλο ένα βράδυ, άλλο ένα σκοτεινό βράδυ. Γύρω σιωπή.Τόση σιωπή. Πώς να χωρέσει τόσος πόνος, μέσα σε τόση σιωπή? Πως να χωρέσουν, όλα αυτά που φύλαγα για σένα τόσα χρόνια, μέσα σε λίγες λέξεις?

   Όλες εκείνες οι στιγμές που μου χάρισες, έμειναν, σαν όλες εκείνες τις εικόνες, που με επισκέπτονται κάθε βράδυ, λίγο μετά την δύση του ηλίου. Τότε ήταν και η τελευταία φορά που σε είδα, τότε ήταν και η τελευταία φορά που σε άγγιξα.

   Όλα εκείνα τα λόγια, που κόσμησαν σαν άστρα, τον σκοτεινό ουρανό μου, στέκονται εκεί, στέκονται ακόμα εκεί και εγώ εθισμένη στην αστραφτερή τους λάμψη, συνεχίζω και ταξιδεύω μέσα τους. Στέκω εκεί και τα κοιτώ, νιώθω για λίγο πως είσαι κοντά μου, νιώθω για λίγο πως τα ψιθυρίζεις στο αυτί μου, για ένα ακόμη βράδυ, όπως τότε. Ταξιδεύω στο ψέμα. Ταξιδεύω στην ουτοπία και ελπίζω μέσα στην ψεύτικη τους ζεστασιά, να βρω θαλπωρή έστω για λίγο. Τόσο λίγο, μέχρι να σπάσω τα δεσμά μου! Πρέπει να τα σπάσω, με ακούς? Άσε με να τα σπάσω.

   Χαμηλώνω τα μάτια, κοιτώ τα φτερά μου σαν χιόνι, να πέφτουν στην γη. Προσπαθώ να τα μαζέψω απαλά, να τα μαζέψω μέσα στις παλάμες μου, να τα φροντίσω. Ίσως έτσι να με συγχωρήσουν, που για ακόμη μία φορά, κατάφερα να τα ξεγυμνώσω, που κατάφερα να τα κάνω να παραιτηθούν και να πέσουν απ το σώμα μου. Ίσως να το κάνουν. Άλλωστε γνωρίζουν πολύ καλά, ότι η θέση τους είναι μαζί μου. Πώς θα μπορέσω να ζήσω χωρίς φτερά? Το γνωρίζουν.

   Τα ξεσκονίζω από την λάσπη των καιρών, περιποιούμαι όλες εκείνες τις πληγές, όλα εκείνα τα τραύματα, από τις βολές των ονείρων σου. Όλων εκείνων των ονείρων, που μοιράστηκες μαζί μου, που μέσα τους, είδα την ζωή μου, να εξελίσσεται σαν ταινία, μπροστά στα μάτια μου. 

   Τα συγκεντρώνω όλα μαζί και τα τοποθετώ δίπλα στην καρδιά μου. Εκεί είναι ζεστά, εκεί δεν θα φοβούνται την μοναξιά. Θα έχουν τους χτύπους της για νανούρισμα, το χάδι της για κρεβάτι. Όταν ξυπνήσουν, θα λικνιστούν μελωδικά στο ρυθμό της ενώ με την καθοδήγηση της ψυχής, θα καλύψουν το σκοτάδι με φως. Με μικρά βήματα στην αρχή, θα αρχίσουν και πάλι να θυμούνται, όλα εκείνα τα μισοτελειωμένα σχέδια, όλα εκείνα τα σκονισμένα "θέλω". Θα αρχίσουν σιγά σιγά, να εξερευνούν, εκείνα τα όμορφα και παραγωγικά μονοπάτια και ο χρόνος, σαν στοργική μητέρα, θα αγκαλιάζει το κάθε καινούργιο βήμα, με επιβράβευση.

  Γιατί εν τέλει, η μεγαλύτερη επιβράβευση που μπορείς να προσφέρεις ο ίδιος στον εαυτό σου, δεν είναι παρά η απόδειξη, ότι μπορείς  μόνος, να επουλώσεις όλες εκείνες τις πληγές, που σου στέρησαν το ταξίδι στο όνειρο. Να μπορέσεις μια μέρα, να πετάξεις και πάλι. 

  Αυτή την φορά πιο σοφός. 

Αυτή την φορά, πιο δυνατός.

 Αυτή την φορά ελεύθερος.

Louiza Bella © All Rights Reserved